roshmand

از عشقی صحبت می‌کنیم که محرکی است تا در برابر درد بی‌کلمه‌ای یا رنج ایده‌ی خام به تاب‌آوری ما کمک می‌کند. شاید بتوان گفت عشق و رنج به‌نحوی هم‌معنی هستند، وصف تجربه‌ای عمیق و تحول‌آفرین.

بسیاری از آثار ادبی برجسته‌ی کلاسیک از رنج عمیق شخصی متولد شده‌اند. به رمان‌های بی‌تکراری فکر کنید که تأثیر قابل‌توجهی بر شناخت ما از فرهنگ‌ها گذاشته‌اند: داستایوفسکی در جستجوی اضطراب وجودی (Notes from Underground)، نمایش تلخ بیماری ذهنی توسط ویرجینیا وولف (Mrs. Dalloway)، و یا مایا آنجلو با روایتی قدرتمند از مبارزه‌ی تراما و انگ‌زنی اجتماع (I Know Why the Caged Bird Sings). میدانید چه چیزی باعث ماندگار شدن این آثار کلاسیک است؟ نویسنده نه‌تنها از نمایش رنج خویش خجالت نکشیده است بلکه از آن به‌عنوان وسیله‌ای جهت کمک به بهتر نوشتن و انتقال راحت‌تر درگیری‌های درون داستان بهره برده است تا بتواند هر کاراکتر یا حادثه را در سطحی بنیادین با یکدیگر مرتبط کند. آن‌ها از چیزی نوشتند که توانستند از آن تاب بیاورند.

قوی‌ترین نوشته حاصل بکر بودن است. آن دسته از نویسندگانی که بتوانند به خاطراتشان دست یابند و از عمق تجربیاتشان چیزی بیرون بکشند گویی تزریق احساسی به اثر است تا در جان خواننده بنشیند. هنگامی که نویسنده بتواند آنچه بر وی گذشته را به اثری که خلق می‌کند مرتبط کند، آن نوشته به نمایشی از حقیقت مبدل می‌شود. خوانندگان حس تشخیص دروغ‌گویی فعالی دارند و تنها در صورتی با تمام وجود همراه کلمات شما می‌شوند که متوجه شوند شما بسیار حقیقت‌گو هستید.

رنجی که در زمانی بر شما تحمیل شده است وسیله‌ای است که می‌تواند اشتیاق شما را برانگیزد. شرایط دشواری که با آن پنجه در پنجه در حال مبارزه هستید نباید مانع کار شما بشوند بلکه ابزاری ضروری جهت شکل دادن به صدا و دیدگاه شما هستند. این رنج هست که به شما کمک می‌کند اشتیاق واقعی خود را شناسایی کنید. اشتیاق واقعی خود را بیابید تا بتوانید در کلمات خود روح بدمید، اثری خلق کنید دگرگون‌کننده که خواننده با تمام وجود لمسش کند.

رابطه بین اشتیاق و رنج را کشف کنید تا به قدرتی دست یابید که توانایی انتقال شعف و درد را به صورت هم‌زمان داشته باشید. اگر این نقش مهم را نادیده بگیرید اثر شما خالص نیست؛ پس هر دو را به خدمت بگیرید تا خوانندگان هم بار سنگین شما را در کنار شما به دوش کشیده و با شما بخندند، ، با شما بگریند و وقتشان را در کنار شما سپری کنند.

وقتی از نوشتن صحبت می‌کنیم اغلب به یاد نویسندگانی میفتیم که در جایی دور از جامعه عزلت گزیدند و در تنهایی و تاریکی صفحه‌های کاغذ را یکی پس از دیگری سیاه می‌کنند و روی هم تلنبار می‌کنند – البته اگر مچاله نکنند و به دور پرتاب نکنند. اما راستش تنها راه نوشتن این‌چنین نیست و شاید جالب باشد بدانید این روش حتی مسیر درستی برای خلق داستانی شگفت‌انگیز نیست. به جای این کارها بهتر است از دل مکالمه‌ها نوشته‌ی خودتان را بیرون بکشید.

وقتی صحبت می‌کنیم ایده‌ها تکامل پیدا می‌کنند، ذهن شما خالی می‌شود، موانع نوشتن کنار می‌روند و به شما کمک می‌کند تا به خودتان گوش دهید.

مکالمه‌ها می‌توانند برای تازه‌کارها منبع خوبی برای الهام گرفتن باشند. منشور را در نظر بگیرید که با عبور یک اشعه‌ی نور آن را به رنگین‌کمانی تبدیل می‌کند، وقتی صحبت می‌کنید ایده‌های شما از نقطه‌نظریات متفاوتی بازخورد می‌گیرند. یک مکالمه‌ی ساده می‌تواند چیزی در برابر شما نمایان کند که اگر سال‌ها با خودتان می‌نشستید هرگز آن را درک نمی‌کردید – در این بین شما انتقاد و مخالفت‌هایی هم خواهید داشت که قطعاً شما را بیشتر به فکر فرو خواهد برد و این عالی است.

مزایای صحبت کردن اینجا به پایان نمی‌رسند. هر زمان ایده‌ای در ذهن شما جرقه میزند باید به قدری آن را بیازمایید تا زلال شود. خودتان را جوکری در کلابی کوچک ببینید که در حال آزمودن جوک‌های مختلف است. وقتی صحبت می‌کنیم ایده‌ها را فشرده می‌کنیم؛ گفتن از ایده‌ها شما را مجبور به ساده و واضح‌گویی می‌کند تا به هدف برسید. حال تصور کنید در نوشتن چقدر دشوار می‌شود. پس بسیار بهتر است قبل از نگارش پاراگراف آغازین، ایده‌ی خود را با دوستان قابل اعتماد مورد واکاوی قرار دهید.

حال که ایده‌ی شما واضح و روان شده احتمالاً موانع نوشتن پیش روی شما باشند. نگران نباشید که حرف زدن باعث می‌شود کلمات و حرف‌های شما خودشان را نشان دهند. دیگر نباید درباره‌ی ایده صحبت کرد بلکه بایستی پیرامون آن وقت بگذارید. تصور کنید این ایده به کجاها می‌رسد. وقتی صحبت می‌کنید خواهید دید چه ارتباط عجیبی بین ایده‌هایی که فرسنگ‌ها باهم فاصله دارند شکل خواهد گرفت – اگر تنها پشت یک میز بنشینید و به کاغذ یا مانیتور و کیبورد زل بزنید نتیجه چنین درخشان نخواهد بود.

وقتی در تنهایی می‌نویسید بیشتر وقت‌ها اکوی خودتان می‌شوید به نحوی که کلمات یکسانی را بارها و بارها تکرار خواهید کرد. به اشتراک‌گذاری پیش‌نویس و ایده‌ی ناپخته با دیگران این فرصت را به وجود می‌آورد تا نقد سازنده‌ای که منجر به بهبود نگارش و مسیریابی شما شود به سمت شما سرازیر شوند. اجازه دهید سایرین به شما بگویند چه چیزی خوب است چه چیزی بد است. وقت خود را با فشردن دندان‌هایتان به هم تلف نکنید.

تنهایی نقش خاص خودش هنگام نوشتن را ایفا خواهد کرد اما صحبت کردن می‌تواند فرایند نگارش را تحلیل کند. هفته‌هاست که تنها می‌نویسید حالا به دنبال بازخورد باشید و شفافیت نگارش را از سایرین جویا شوید. هر جا که به بن‌بست خوردید، بیایید صحبت کنیم.

نظر شما چیست؟