roshmand

عشق، امری اغفال‌کننده و ارزشمند. همان چیزی است که همگی به دنبالش هستیم اما تقریباً می‌توان گفت هیچ‌کس قادر به توصیف آن نیست. محوریت این پدیده با زندگی انسان درهم‌تنیده است، هر زمان که شخصی تلاش کند این امر را در قالب کلمات توصیف کند بایستی به‌دقت بدان توجه داشته باشیم.

چالش اساسی نوشتن از عشق بدین بازمی‌گردد که بسیار انتزاعی است. اگر چنین است پس چطور جبران خلیل جبران بر این مانع بزرگ فائق آمد؟ آن را همچون یک انسان توصیف کرد. برای این مهم، عشق دیگر نوعی از احساسات مبهم نیست بلکه شخصیتی پیچیده است و می‌توانیم آن را ببینیم و با آن تعامل داشته باشیم. به شما اشاره می‌کند، صحبت میکند، خشمگین می‌شود، خوشحال می‌شود و یا نفرین می‌کند.

او طوری از عشق می‌نویسد گویی در حال نوشتن یک متن مذهبی است. کلمات محترمی را بکار می‌گیرد تا بدانید قربانی کردن و رنج کشیدن ارزشمند هستند و عشق را وارد بُعد مقدسی (و معنوی) می‌کند.

در نگاه جبران خلیل جبران، عشق نه خوب است نه بد بلکه ذات متناقضی دارد. به همین دلیل نوشته‌ی او غرق در تضاد هست. خواننده را مجبور به چنگ درچنگ انداختن پرآشوبی با خود عشق می‌کند.

توصیف مستقیم عشق می‌تواند دشوار باشد. چنان حس درگیر کننده‌ای (شاید هم قدرتمندی) است که ظرفیت زبان اعتلا پیدا می‌کند. جبران روح آن را با نوشتن در مورد یک انسان دریافت می‌کند، از زبان مذهبی بهره‌مند می‌شود، و پارادوکس‌های تصویرسازی نمادین را به نمایش می‌گذارد.

بودن در منطقهٔ اَمن بسیار حس خوبی است اما اجازه دهید سؤالی بپرسم و آن اینکه آیا کافی هم است؟ توجه داشته باشید زندگی بدون چالش یا هویت اصلاً رضایت‌بخش نخواهد بود حتی اگر امکانات برای شما فراهم باشند.

هر بار که میگویید "می‌خواهم"، ارزش تقلا چند بار می‌شود. هر بار که "می‌خواهم" را بر زبان جاری می‌کنید "شادی" ظاهری را کنار می‌زنید تا با واقعیت رودررو شوید؛ آغوشتان را برای تجربه‌های پیچیده می‌گشایید. "می‌خواهم" یعنی میل شدید به چیزی پرمعناتر، به تصویر کشیدن تضادی رنگارنگ بین منطقهٔ امن و خشونت بی‌حدومرز زندگی ناقص.

در این جریان تکرار امری اجتناب‌ناپذیر است اما تأثیر آن چیست؟

نمایش دست‌پاچه، فوری و پر آب‌وتاب دیوانگی درباره ضرورت آشوب، ارزش نیاز سیری‌ناپذیر برای زندگی بی‌روح را از بین می‌برد و جایگزین آن امتحانات، دوست داشتن‌ها و از دست دادن‌ها، مخاطرات و پاداش‌ها هستند.

از آنچه فانی است بگذرید. راحتی را کنار بزنید. اجازه ندهید شخصیت شما با کم‌عمقی و راحتی دنیای دیستوپیایی اطراف به زانو درآید بلکه شرایطی ایجاد کنید تا با قابل پیش‌بینی بودن فاصله بگیرید. تکرار همان موسیقی‌ای است که سرود طغیان را تکمیل می‌کند.

زمانی که خواستید در نوشتهٔ خود هیجان را به حد اعلا برسانید جملهٔ ساده‌ای پیدا کنید، بدان ریتم اختصاص دهید و سپس اجازه دهید کلمه‌ها دست در دست یکدیگر نهند و به ایده‌های شما جان بخشند.

لاک‌پشت‌های دریایی در هر فصل بین دو تا هشت مرتبه تخم‌گذاری دارند و هر مرتبه 110 عدد تخم‌گذاری اتفاق می‌افتد. حدوداً شصت روز پس از تخم‌گذاری، بچه‌ لاک‌پشت‌های دریایی سر از تخم درمی‌آورند و راه خود را از زیر شن‌های گرم ساحلی رو به سطح می‌پیمایند تا بتوانند به سمت دریا جهت یافتن زندگی خود عزیمت کنند. از هر 10 بچه‌ لاک‌پشتی که تخم خود را می‌شکند فقط هفت عدد به دریا می‌رسند و حتی اگر بتوانند خود را از شکار شدن توسط پرندگان دریایی نجات دهند تا زمانی که به اندازه‌ی مشخصی رشد نکنند در انتهای زنجیره‌ی غذایی باقی می‌مانند. این یعنی از هر 1000 لاک‌پشت دریایی فقط یکی از آن‌ها به بلوغ می‌رسد.

ایده‌ها نیز مانند همان لاک‌پشت‌ها هستند؛ تعداد بسیار اندکی قابل توجه هستند که از همان‌ها هم منعطف‌ترین‌شان ارزش وقت‌گذاری دارند.

باید بیاموزیم آنچه در جهان وجود ندارد را خلق کنیم. بدین دلیل که به دنبال آن چیز خاصی هستیم که منحصر به خودمان باشد اما برای دیگران نیز #ارزش داشته باشد. به دنبال آن یک ایده از هزار ایده باشید. و برای اینکه به دنبالش بگردید مراقب ایده‌هایی باشید که تکراری هستند. کدام ایده است دائماً در ذهن شما تداعی می‌شود و شما را به حال خود نمی‌گذارد؟ درون خودتان را به‌قدری اَلَک کنید تا کلیدی‌ترین ایده‌ها به شخصیت‌تان را دریابید. این‌ها همان ایده‌هایی هستند که از گزند تردید، مخالفت و رقابت در امان خواهند ماند. تصور کنید ایده‌های شما با قانون بقا سر و کار دارند، مناسب‌ترین ایده است که می‌تواند جان سالم به در ببرد. اصرار بورزید تا درونی‌ترین ایده‌ها خودشان را به شما نشان دهند. امکان ندارد آن‌ها را نبینید.

نه تنها گذشت زمان ایده‌های متوسط را از بین خواهد برد بلکه آنچه حتی برای شما واقعاً اهمیت ندارد نیز از بین خواهد رفت. اگر ایده‌ای واقعاً هم‌راستا با فلسفه‌ی درونی شما نباشد یا عمیقاً درون شما ریشه ندوانیده باشد بدون اینکه لازم باشد کاری انجام دهید به دست فراموشی سپرده خواهند شد البته مستلزم اختصاص دادن زمان است. توجه خود را به ایده‌هایی معطوف کنید که مرتباً در حال تکرار هستند.

به آنچه یادداشت کرده‌اید سر بزنید، گوش دهید اطرافیان راجع‌به شما چه میگویند، آنچه در خواب می‌بینید شایسته‌ی توجه است و متوجه باشید زمانی که در حال صحبت کردن هستید از چیزی لذت می‌برید. همانند موتیف‌های (عناصری که به‌صورت معناداری تکرار می‌شوند) یک داستان، ایده‌های تکرارشونده‌ی شما نیز تاروپودِ نگرش و شخصیت شما را آشکار می‌سازند. ایده‌هایی که تکرار می‌شوند نظر شما به جهان را معنی می‌کنند.

اگر ایده‌ای هست که مرتب برای شما تداعی می‌شود آن را به‌عنوان نمادی بپذیرید که می‌خواهد درون شما را به خودتان نمایش دهد. اگر نگرش‌های شما دارای الگویی هستند، همان سیگنالی است که می‌گوید دقیقاً راجع‌به چه چیزی باید بنویسید. ایده‌های درونی تأییدی هستند بر اعتراف‌های عمیق شما و آن چیزی هستند که هرچقدر تغییر کنید آن‌ها ثابت سر جای خود قرار خواهند داشت.

تابه‌حال شده بخواهید کاری شروع کنید اما به خودتان بگویید "این کار را کس دیگری انجام داده" و همین باعث بشه بیخیال ادامه‌ی راه بشوید؟ چرا باید ترس از اولین نبودن مانع از آغاز نوشتن و یا شروع به کار شما باشه؟ تلاش برای اولین و اصلی بودن بیهوده است چون دیگر ایده‌ی اصلی وجود ندارد. به هر چیزی که روی این زمین فکر کنید مطمئن باشید شخصی یا بدان فکر کرده یا شجاعت انجام دادن آن را داشته است.

شاید این حرف بهتر باشد که خلاقیت بدین معنی نیست که ایده‌های کاملاً جدید داشته باشید بلکه توانایی ترکیب ایده‌های موجود سودمندتر است. به قول مارک تواین، امکان ندارد ایده‌ی جدیدی داشته باشید و تبدیل ایده‌های قدیمی به نگرشی نو همان چیزی هست که خلاقیت می‌نامیم.

ابرها را در نظر بگیرید که با بخار شدن آب در جو زمین پدید می‌آیند، حال هر آن چیزی که به دنبال خلق آن هستید درون ذهن شما گویی شناور است. ایده‌ها تغییر شکل می‌دهند، کوچک می‌شوند یا وسعت پیدا می‌کنند و نهایتاً نمایی از پتانسیل شما هستند. می‌توانند گمراه‌کننده باشند و الهام آن مانند قطرات باران در اقیانوس گم شوند. اینجاست که ایده‌ی جدیدی وجود ندارد و همیشه می‌توان از ایده‌ها ترکیب نویی به دست آورد.

هنری فورد معتقد است چیز جدیدی خلق نکرده است بلکه کشفیات دیگر افراد که قرن‌ها کار کرده بودند را اسمبل کرد.

شاید این مورد جالب‌تر باشد که "الهاندرو" اثر لیدی گاگا با قطعه‌ی ویولنی ساخته‌ی ویتوریو مونتی آغاز می‌شود و در هم می‌آمیزد.

اجازه بدید از پابلو پیکاسو بگم که بسیار تعجب‌برانگیز است: هنرمندان خوب قرض می‌گیرند هنرمندان عالی به سرقت می‌برند.

همان‌طور که بخار آب به ابر تبدیل می‌شود خلاقیت هم نتیجه‌ی ترکیب ایده‌های موجود به روش‌های نو است. این خلاقیت شماست که باید از پس ایده‌ها بربیآید.

جریانی را آغاز کنید، راهی را شروع کنید. بنیان‌گذار تغییر باشید، تاریخی را برای تحول و خاص بودن خلق کنید و پایه‌گذار ایده‌هایی باشید که پس از شما هم نتوان حذفشان کرد.

ایده‌ی یک فرد می‌تواند اساس یک عقیده شود. اما نوشتن ...

نوشتن فقط سیاه کردن کاغذ نیست بلکه بذرپاشی نوآوری و دگرگونی است. کمپانی‌های ارزشمند بیلیون دلاری با بیان مأموریتشان آغاز می‌کنند. کشورها بر پایه قانون اساسی گردانده می‌شوند (به جز ...) مذاهب هم کتاب مقدسی دارند. جنگ‌ها با دادن مانیفست و سخنرانی‌ها شعله‌ورتر می‌شوند.

قدرت نوشتن در توصیف چگونگی زندگانی ما نیست بلکه در خلق حکمت پاسخ به این سؤال است: هدف از زندگانی چیست؟. داستان‌های بزرگی را که خوانده‌اید به یاد آورید؛ هدف شخصیت و پلات نیست بلکه درس گرفتن از اخلاقیات است.

کمپانی‌ها اعلام ورشکستگی می‌کنند،کشورها از هم می‌پاشند، مذاهب سست می‌شوند و کتاب‌ها محبوبیت خود را از دست می‌دهند. ایده‌ها هستند که باقی می‌مانند – نوشتن همان به جای گذاشتن یک میراث است.

راز جاودانگی شما در پیشرفت تغییری است که بدان باور دارید. ایده‌ی کوچکی می‌تواند به قدم بزرگی برای یک جامعه، یک نسل، و یا یک مکتب فکری شود.

قدرت به اشتراک‌گذاری ایده‌هایتان را دست کم نگیرید چراکه ایده‌ها بخشی از زندگی‌ای هستند که پس از رفتن شما همچنان به بقای خود ادامه می‌دهند. وقتی پیشگام بودن را برمی‌گزینید، بخشی از وجود شما هرگز از بین نخواهد رفت. ایده‌های شما با تأثیر دائمی‌ای که بر زندگی دیگران می‌گذارند به زندگی خود ادامه می‌دهند.

کاغذ سفید یک تهدید برای خلاقیت شمای نویسنده است که با دنیایی از پتانسیل بیکار نشسته. البته نادیده نباید گرفت که همین میتونه انرژی شمارو از بین ببره. دوست دارید چیزی بنویسید اما دستاتون روی کیبورد یخ زده و نمیدونین از کجا شروع به نوشتن کنید. خیلی زمانی نمیگذره تا شروع به نفرین کردن نشانگر چشمک زن کنید.

اما آیا برای شکست دادن کاغذ سفید راهی هست؟ بله. بیایید به روزگار مدرسه یا دانشگاه فکر کنیم که بهمون موضوعی داده میشد و این ما بودیم که بایستی در رابطه با اون موضوع تحقیق میکردیم و انشاء یا مقاله خودمونُ تحویل میدادیم. اما الان با استفاده از تجربه گذشته باید روش تحقیقمون رو تغییر بدیم. میپرسید چطور؟ الان بهتون میگم. دنباله روی ذهن کنجکاو خود باشید. در مسیر تحقیق به هر نکته جالبی که میرسید یادداشتش کنید. شاید با شخصی در حال گفتگو هستید و در بین همین مکالمه نکته ای مطرح میشه که جرقه نوشتن در ذهن شما زده میشه. مطالعه روزنامه یا کتاب یا حتی یک مقاله، تماشای فیلم یا برنامه های تلویزیونی قطعا پاسخگوی ذهن همیشه کنجکاو شما هستند. البته که این موارد بعد از مطالعه منابع رسمی و اینترنت هستند.

سعی کنید این عادت رو درون خود پرورش بدید تا ایده های مختلف رو بقاپید تا کم کم کهکشانی از یادداشت برای خود ایجاد کرده باشید. اینجاست که وقتی میل به نوشتن پیدا میکنید متوجه میشید سهم زیادی از تحقیقات شما تکمیل شده. با صُوَر فلکی آشنا هستید؟ دب اکبر مثلا؟ باید روزی برسه که وقتی به نوشته هاتون نگاه میکنید ایده ها رو ببینید مثل تشخیص صور فلکی وقتی آسمان شب نگاه میکنید.

پس قدرت فکر و ایده گرفتن رو دست کم نگیرید. تحقیق کنید، مطالعه کنید، ببینید و بشنوید تا کاغذ سفید رو شکست بدید.

دنبال معجزه نباشید؛ باید خودتان حرکت کنید تا به نتیجه برسید. دنبال بهترین بودن نباشید دنبال منحصربفرد شدن باشید. دنبال این باشید که تنها بخواهند شما کار را انجام دهید.